Ο έπαινος είναι βραβείο και είναι δωρεάν. Όταν τον προσφέρουμε, είναι ένα δώρο ανεκτίμητο. Ένα δώρο όπου ανάλογα σε ποιον το προσφέρουμε, ανοίγει συναισθηματικές διόδους που ούτε καν μπορούμε να φανταστούμε. Όταν οι γονείς επαινούν το παιδί τους είναι σαν να το εμβολιάζουν με ισχυρές δόσεις αυτοπεποίθησης, αγάπης, δύναμης, ενέργειας και ενδυνάμωσης των πιο κρυφών του ικανοτήτων.

Τα παιδιά που έχουν γονείς που τα επαινούν, τα ωθούν χωρίς καμία πίεση σε δραστηριότητες και τρόπους σκέψεων και συμπεριφορών που θα τα διευκολύνουν και στην παρούσα φάση της ζωής τους αλλά και στη μετέπειτα. Ο έπαινος χτίζει δημιουργικούς και καινοτόμους χαρακτήρες στα παιδιά γιατί θέλουν κάθε φορά να εισπράττουν τον θαυμασμό και τον έπαινο από τους γονείς τους.

Όταν μιλάμε για έπαινο, εννοούμε κάθε είδους επιβράβευση που μπορεί να δοθεί στα παιδιά σε πολλές μορφές. Συζητώντας με νέους γονείς, σε σχολικές συγκεντρώσεις, σχετικά με το θέμα, διαπιστώσαμε ότι μερικές φορές επιβραβεύουν τα παιδιά τους με λάθος τρόπο. Τι εννοούμε λάθος τρόπο;

Ένα παιδί 8 ετών, λαμβάνει μέρος σε μία σχολική δραστηριότητα (αγώνας δρόμου 50 μέτρων), και έρχεται τελευταίο από τα 15 που συμμετέχουν. Στον τερματισμό, το χειροκροτούν, το επευφημούν, και του προσφέρουν ένα χαρτί συμμετοχής στην δραστηριότητα, το παιδί όμως αρχίζει να κλαίει γιατί δεν του δίνουν και σε αυτό μετάλλιο. Τρέχει ο γονιός, και του κρεμάει στο λαιμό ένα ψεύτικο μετάλλιο και το παιδί νιώθει ικανοποιημένο.

Αυτός, είναι ο λάθος τρόπος. Μπορεί κάλλιστα ο γονιός να το επαινέσει και να του δείξει πόσο σημαντικό είναι το χαρτί της συμμετοχής του στο αγώνισμα, να το κάνει να νιώσει περήφανο που θα το κορνιζάρουν και θα το κρεμάσουν στο τοίχο του δωματίου του, να του εμφυσήσει από τώρα πόσο σημαντικό είναι στην ζωή να συμμετέχει και να προσπαθεί για το καλύτερο.

Συνεπώς ο έπαινος είναι πολύ σημαντικός σε όλες του τις μορφές αλλά πάντα πρέπει να είναι ανάλογος και ο τρόπος που προσφέρεται. Αν απλά τον προσφέρεται με λάθος τρόπο, το παιδί θα σχηματίσει την γνώμη και την πεποίθηση να περιμένει στη ζωή του, ότι όλοι θα του δίνουν μετάλλια ότι και αν κάνει και όπως και αν το κάνει. Αυτό βεβαίως θα είναι όπως καταλαβαίνετε, μεγάλη απογοήτευση, γιατί όταν προχωρήσει στη ζωή του θα διαπιστώσει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Χρειάζεται λοιπόν να τον προσφέρουμε τον έπαινο στα παιδιά, με σωστό τρόπο, και στα μικρά κατορθώματα και στα μεγάλα.

Μη φοβηθείτε να είστε γενναιόδωροι στους επαίνους σας, τα παιδιά τους έχουν ανάγκη, και να είστε σίγουροι όταν έρθει η ώρα να ανοίξουν τα δικά τους φτερά στη ζωή τους θα είναι τόσο δυνατά που το πέταγμα τους θα το θαυμάζουν πολλοί!

Τώρα πάμε στου επαίνους για τους μεγάλους. Έχουν γίνει μελέτες όπου όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε τα συμπεράσματα τους, τα οποία είναι, ότι όσο πιο επαινετικά απευθυνόμαστε στον εαυτό μας, στους συγγενείς μας, στους συνεργάτες μας, στους φίλους μας, και γενικά στους συνανθρώπους μας, τόσο εμείς αλλά και άλλο τόσο ή και περισσότερο, οι αποδέκτες, νιώθουν μια υπεροχή, μια παράξενη χαρά και δύναμη.

Υπάρχει πιο Δυνατό συναίσθημα από το να προσφέρουμε χαρά και δύναμη στους συνανθρώπους μας; Ο έπαινος είναι κίνητρο για εξέλιξη και δημιουργία για όλους μας.

Μπράβο λοιπόν, είστε όλοι υπέροχοι στον τομέα σας. Τα καταφέρνετε θαυμάσια!

Irini Miller – Συμβουλευτική Ψυχολόγος, συγγραφέας του βιβλίου “ΕΝΑ ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ”